خدای من، در طول عمرم

هرچه کردم دیدی؛ هرچه بخشیدی و عفو کردی ندیدم….

عمری گذشتــــــــ

در تمامی این سالها بیمار شدم ؛ شفایـم دادی…

هراسـان شدم ؛ پناهــم دادی.

خدای من در این سالها که گذشتــــــ

پی تقدیری نیکــو پرسان می گشتم؛شب قـدرها مرا خواندی

به سرخوانی پـر از عشقـت تا طلـوع آفتاب گریستم

و دستانـم به سویت بلنـد قلم رحمتتــــــــ بر صحیفه تقدیـرم

خواست که بنگارد؛ تقدیر نیکوی را.

هیهاتـــــــــ !

با شروع صبحش، کور کورانه تقدیـر دیگری را جستجو کردم..

خدای من عمری گذشتــــــــ

هرماه و روزش به رسـم عادت زانو زدم،

پیشانی بندگی می نهادم اما بندگی هزاران معبـود دیگر کردم.

خدای من سالهاست

هرچه کردم دیدی؛هرچه بخشیدی و عفو کردی ندیدم.

چگونه استـــــــ که رهایـم نمی کنی

چگونه است که از من نا امیـد نمی شوی….